dit is een meisjesgeschiedenis
- ik zoek haar.

kruis op mijn queeste paden met zwarte gaten
in de galaxieën onderweg tref ik mijn voorvaderen
roepend, in de eindeloze sterrenconstellaties:
hoe zien we onze meisjes graag?

hoe zien we onze meisjes graag?

we zijn een waanbeeld geworden
(wouden zo graag enkel een waanbeeld te zijn)
we hebben hongerig van de stiltes in de huizen gegeten en kregen allemaal dezelfde ziekte
op deze queestes vinden we geen liefde

maar we roepen in de ruimte
en adorno schrijft: there is no love that is not an echo

en wij zijn gewoon twee meisjes gewoon
twee zakken vlees aan botten in hakken
geperst genoeg om gezien te worden bekeken te zijn

wij komen niet binnen
wij komen aangevlogen
wij hebben onze jeugd ontstegen te leren hoe te zweven
over gazonnen naar waar de mannen staan

en ze kijken
tot ze niet meer willen wij slurpen aan hoge glazen
en hun ogen naar binnen
wij slurpen hun ogen naar binnen
(ze inspecteren grondig de ruimte waarin ze verdrinken)

wij zijn gewoon twee meisjes met een man in ons - je ziet ons overal, wij zien ons overal
door ruiten kijken wij niet naar binnen daar kijken wij recht door ruiten
zijn onze grenzen ze houden ons een spiegel voor
en we stoppen even we zorgen even: weer en weer te vallen in de plooi
want wij zijn gewoon twee meisjes
en de man in ons wil ons mooi.